Two on the road

Jak jednym ( wiem, jak nikt, że to mało, ale niech tam) słowem skwitować podróż wzdłuż włoskiego wybrzeża w klasyku nad klasyki – Garbusie? N… E… Aż zaczęło mi wirować w głowie – toż to sprzeczność sama w sobie: zamknąć miriady odczuć, zdarzeń, setki kilometrów, dwie nieskończoności miarowego warkotu jeden-trzy litrowego silnika, trzy wiadra wschodów rześkości i cztery zachodów ogniskowego ciepła. Jak? Spytajcie to piwo: odpowie pomijając części lekkie, skupiając się na nocnych biwakach wypełnionych palonym drewnem, świeżą bryzą nadoceanicznego księżyca, zapachem, smakiem oraz estetyką espresso wypitego we włoskiej, upakowanej między koślawy bruk, kawiarence oraz goryczą, jaką czujesz płacąc tam za benzynę.

W smaku taka podróż byłaby kremowa, kwaśna jak kawa, gorzka jak wysokoprocentowa czekolada. I rześkość północnej bryzy. Na samo wyobrażenie, które niesie trunek aż trzęsę się, oczekując na dźwięk garbusowego silnika, na klakson krzyczący: „bierz kostkę i jedziemy!”. Dalej jest zapach wnętrza samochodu niesiony przez piwo. Prócz czekoladowo-kawowych Wunderbaumów jest wszechobecne, oceaniczne orzeźwienie, które po takiej podróży wsiąknęło w tapicerkę, fotele oraz w garbusią duszę. No i ten nieszczęsny niby-rozpuszczalnik (ledwo wyczuwalny) ukochany w starych samochodach, będący ich specyficznym, jedynym w swoim rodzaju zapachem ( stare maszyny są jak ludzie, prócz duszy posiadają osobowość, kaprysy oraz rzeczony, charakterystyczny zapach ) – w piwie jest on, eufemistycznie rzecz ujmując, niepożądany. Wszystko jest tu jednak na miejscu – brak awarii pośrodku niczego, smaczku każdej podróży. Brak spotkanej włoskiej familii, zapraszającej na sutą, rodzinną kolację. Spełnia oczekiwania, ale, ze względu na brak tych niezaplanowanych wydarzeń, nierzeczywiste. Jak wyidealizowana opowieść, napisana przez niedoświadczonego, zdolnego gimnazjalistę.